Dottor Tullio Simoncini en de bestrijding van kanker

Hoewel ik weet dat er op de website van onze vereniging al het een en ander te lezen is (zie rechts hiernaast) over deze nieuwste loot aan de kwakstam, kan het mijns inziens geen kwaad wat uitgebreider aandacht aan deze Italiaan en zijn opvattingen te besteden. Ik baseer mijn bevindingen op een paar Italiaanse websites, met name op zijn eigen curenaturali-site compleet met op video opgenomen gejuichenissen van genezen klanten, op een YouTubefilmpje uit een Italiaans televisieprogramma en op zijn Nederlandse website. Daarnaast heb ik nog eens de afleveringen bekeken die Nova en Netwerk dit jaar aan hem hebben gewijd.

Welnu, Tullio Simoncini is een Romeins chirurg die zich later heeft gespecialiseerd in stofwisselingsziekten en diabetes. Vervolgens is hij oncoloog geworden. Daarnaast heeft hij een doctoraal filosofie op zak. Sinds een jaar of vijftien houdt hij zich alleen nog maar

bezig met de bestrijding van kanker. Over het ontstaan van kanker heeft hij een geheel eigen theorie: kanker heeft volgens hem slechts één, simpele, oorzaak: een schimmel en om precies te zijn de schimmel Candida albicans. Eigenlijk gaat het niet zozeer om een schimmel als wel om de optelsom van een schimmelinfectie en de reactie van het lichaam daarop: cystevorming plus een niet in toom te houden celdeling. Het soort kanker hangt af van waar het afweermechanisme (= de cystevorming) in werking is getreden: is dat de lever dan worden er meer hepatocyten (levercellen) aangemaakt en gaat het om botten, dan komen er meer osteocyten (beenweefselcellen). Zo ontstaan respectievelijk een levercarcinoom en botkanker. Het afweersysteem van het lichaam zou de schimmel – in werkelijkheid gaat het trouwens meestal om hele schimmelkolonies – moeten opruimen, maar dat functioneert niet altijd goed en zo grijpt de schimmel zijn kans. Het spreekt vanzelf dat hij deze theorie in een boek heeft uiteengezet: Il cancro è un fungo (Kanker is een schimmel, Casale Marittimo: Edizioni Lampis, 2005). Kanker is geenszins erfelijk bepaald en het ontstaan ervan heeft niets te maken met een samenspel van allerlei factoren, zoals de reguliere artsen beweren, kanker is niets meer en niets minder dan een schimmel. Dixit Simoncini.

De therapie van dokter Simoncini is uiteraard even eenvoudig als doeltreffend: om kanker = schimmel te bestrijden, moet er bicarbonato di sodio (natriumbicarbonaat = zuiveringszout = NaHCO₃) worden toegediend, liefst zo dicht mogelijk bij, op of zelfs in de tumor. Alle andere op de markt verkrijgbare geneesmiddelen worden namelijk door de schimmel nog voordat zij hun werk kunnen doen onschadelijk gemaakt, maar zuiveringszout wordt niet als uit-de-weg-te-ruimen-vijand herkend. Daar komt bij dat het middel zich gemakkelijk laat toedienen en lange tijd zijn vermogen om diep in de weefsels door te dringen behoudt. Het werkt snel en het maakt het zo schimmels onmogelijk telkens te muteren en daardoor de werking teniet te doen.

Natriumbicarbonaat kan worden toegediend via de mond of met een verstuiver, maar ook via een katheter, intraveneuze injectie of infuus. In het geval van toediening via een katheter in een (slag)ader is het zaak deze zo dicht mogelijk bij de tumor te brengen, omdat dan de therapie het grootste effect heeft. De doses zijn niet kinderachtig: door de bank genomen 500 cc water met een oplossing van 5% bicarbonaat, maar de dosis kan ook worden verminderd en de zoutoplossing verhoogd, al naar gelang de omvang en de locatie van de tumor.

Simoncini’s website

De curenaturali-website waaraan ik het bovenstaande grotendeels heb ontleend, is mijns inziens voer voor beginnende psychologen. Er zijn zo’n 36 webpagina’s en maar liefst 17 ervan stellen het falen van de reguliere geneeskunde in het algemeen en de oncologie in het bijzonder aan de kaak. Deze pagina’s zijn zonder uitzondering agressief en verongelijkt getoonzet. Twee titels ter illustratie: ‘Chemotherapie, een moordenaarspraktijk, ofwel het verraad van de geneeskunde in ruil voor geldelijk profijt’, of ‘De grootspraak van de genetica en van het “wetenschappelijk onderzoek wijst uit.” ‘ Bladzijden lang wijst Simoncini op de boycot van zijn prachttherapie, op de complotten van collega’s en geeft hij af op de regulier prutsende kankerbehandelaars. Zo is het hem een raadsel waarom zij maar blijven vasthouden aan hun onzinnige ideeën over het ontstaan en vooral over het bestrijden van kanker. Zij zouden toch donders goed moeten weten dat miljoenen (letterlijk zegt hij 8,5 miljoen per jaar) patiënten aan hun behandeling overlijden, terwijl zijn therapie juist geneest? Deze paradox zie je bij kwakzalvers vaker: een en al minachting voor regulier en intussen snakken naar erkenning. De overige pagina’s van Tullio’s eigen website zijn ellenlange propagandapraatjes, vaak verpakt in wetenschappelijk jargon. Ook dat zie je bij kwakzalvers vaker: de behoefte om de leek te epateren.

Voor de visueel ingestelde websitebezoeker zijn er een paar enge paddenstoelenfoto’s – de eerste betekenis van fungo – op de site geplaatst en gloednieuw is een volkomen onscherp en vooral uiterst onsmakelijk filmpje vol in- en vervolgens weer uitgezoomde vlezige uitstulpsels, in respectievelijk de darm, de keel en de longen. Met een stokje wijst Simoncini op de alom aanwezige vieze witte vlekken: de boosdoeners = de schimmels = de tumoren, die met natriumbicarbonaat (maar niet in beeld) onschadelijk worden gemaakt. Verder zijn er video’s van dankbare patiënten te zien. Ik heb onder andere die van een Nederlandse mevrouw met borstkanker bekeken, die in grammaticaal correct en vooral medisch verantwoord Engels verhaalt van haar genezing. Dat maakt een weinig natuurlijke indruk, want welke Nederlander barst bij een dergelijk onderwerp nu spontaan in een Engelse lofzang uit?

Voorts bevat zijn website nog een lijst met natriumbicarbonaat te behandelen huid-, borst-, alvleesklier-, maag-, prostaat-, blaas- en slokdarmkanker enzovoorts en beschrijvingen van casussen, waarbij hij huizenhoog opgeeft van zijn succespercentage. Tot voor kort zou dit in de buurt van de 80% liggen, maar nu (juli 2008) is het teruggebracht naar een bescheiden 50%. De successen worden geïllustreerd met delen uit rapporten van radiologen en laboratoria, vol stempels en weggelakte achternamen.

De website geeft ook een ‘update’ met nadere gegevens over bijvoorbeeld de aanbevolen dosering van natriumbicarbonaat bij allerlei soorten kanker, compleet met tips voor wie (zich)zelf aan het behandelen slaat. Supervisie van een arts wordt daarbij aanbevolen maar is niet verplicht. Een voorbeeld. Bij ‘oogkanker’ of bindvlieskanker moet 1 theelepel natriumbicarbonaat in een glas lauw water worden opgelost. Dan even proeven of het water zout genoeg is en op bed gaan liggen. Met een oogdruppelaar 1 druppel op het bindvlies druppelen, om de drie minuten en drie- tot viermaal. Deze behandeling moet één keer per dag gedurende zes dagen worden gegeven. Daarna een pauze inlassen van drie dagen. Vervolgens deze cyclus van negen dagen vier keer herhalen. Bij eventuele bijwerkingen als branderig gevoel of irritatie een dag de toediening staken en dan twee druppels water met zout (een theelepel in een glas) tweemaal daags toedienen. Bij weer andere kankersoorten wordt aangegeven welke houding moet worden aangenomen wanneer het zout wordt toegediend. Bij blaas-, maag-, baarmoeder-, of mondtumoren bijvoorbeeld moet de patiënt op bed gaan liggen, met twee kussens onder zijn bekken. Elk kwartier moet hij 90° draaien: op zijn rug, op zijn buik, op zijn rechter- en op zijn linkerzij, een uur per dag. Dit moet hij een week volhouden, maar langer als de tumor dan nog steeds niet is weggeschrompeld.

De Nederlandse fansite

Ter vergelijking heb ik de Nederlandse Simoncinisite bestudeerd. Welnu, deze is lezersvriendelijker dan zijn Italiaanse evenknie, maar niet veel. Zo zijn weliswaar de vaak oeverloze Italiaanse stukken kort samengevat en zijn de namen van de tumoren in gewonemensentaal omgezet (adenocarcinoma bronchiale werd longkanker), maar is in bijvoorbeeld de beschreven casussen het medisch jargon grotendeels gehandhaafd (‘De patiënte met een lokaal geavanceerd baarmoederneoplasma heeft last van metrorragie [..]. Er is een infuusbehandeling met intraveneuze antibiotica vanwege hyperpyrexie uitgevoerd’). Het aantal webpagina’s is ten opzichte van het origineel sterk verminderd en de meeste schelden-op-regulier-pagina’s ontbreken. Eén aardige titel van zo’n overgebleven hakbladzijde wil ik met name de medici onder u niet onthouden: ‘75% van de artsen weigert zelf chemotherapie’. De aanwezige juichvideo’s zijn alleen van Nederlandse ex-patiënten en ook het vage poliepenfilmpje ontbreekt niet, met vertaling in het Nederlands.

Veroordelingen

Begrijpelijkerwijs maken zowel de Nederlandse fansite als het Italiaanse origineel geen melding van het feit dat Tullio Simoncini in 2006 door de rechter is veroordeeld. Het betrof één geval van dood door schuld (wegens het veroorzaken van een fatale darmperforatie) en twee gevallen van oplichting (het tegen betaling geven van valse hoop op genezing). Van de overige hem tenlastegelegde twee gevallen van dood door schuld is hij vrijgesproken. Wel verwijzen beide websites uiterst summier naar een andere veroordeling: in twee regels wordt gezegd dat Simoncini in Italië als arts is geschorst. Deze mededeling wordt daarna als het ware weer ontkracht door een uitgebreid betoog over de onterechtheid van de maatregel. Het komt erop neer dat iemand zoals hij, met zijn jarenlange ervaring in het behandelen van kankerpatiënten en vooral met zijn tevreden want genezen klandizie, juist de hoogste lof voor en erkenning van zijn experimentele aanpak verdient. Iemand die meer wil weten over de schorsing moet andere websites raadplegen: Simoncini is in 2003 door de medische tuchtraad de sanctie radiazione dall’Albo dei Medici chirurghi (verwijdering uit het register van chirurgen) opgelegd. De Orde der Geneesheren heeft hem vervolgens voorgoed verboden de geneeskunst uit te oefenen, omdat hij met de niet wetenschappelijk onderbouwde bewering dat candida de enige oorzaak van kanker is en dat alleen natriumbicarbonaat genezing teweegbrengt het aanzien van de medische professie ernstig heeft geschaad. Tegen zowel de uitspraak van de tuchtraad als tegen het vonnis van de rechter heeft Simoncini hoger beroep ingesteld, maar die procedures lopen nog. Dat iemand die tot gevangenisstraf (welke kan ik helaas niet nagaan) is veroordeeld in afwachting van het appel vrij rondloopt, is in Italië overigens niet uitzonderlijk.

Van het feit dat hij niet langer als arts mag optreden, trekt Simoncini zich trouwens maar weinig aan. Op YouTube is onder andere een filmpje uit 2005 te zien uit een populair Italiaans televisieprogramma. Een oudere gelegenheidsmedewerker legt met zijn vrouw en een candid camera een bezoekje aan Simoncini af, zogenaamd met een tumore alla prostata. Op zijn vraag waaruit de behandeling bestaat, krijgt hij als antwoord ‘uit natriumbicarbonaatoplossingen die rechtstreeks op de prostaat moeten worden aangebracht’. Simoncini ‘onderzoekt’ de patiënt op een behandelbank, dat wil zeggen we zien hem boven (jazeker!) de gordel enig klopwerk verrichten en horen hem vragen of dat pijn doet. Geheel tegen het Italiaanse gebruik in – waar ook apothekers witgejast zijn – draagt Simoncini geen witte jas, maar in de karig geoutilleerde behandelkamer zien we er wel pontificaal een hangen. Dan komen de onkosten ter sprake: zo’n €4800 voor de behandeling in de Romeinse privékliniek, plus het honorarium van Simoncini zelve, €300. Op het honorarium valt overigens wel iets af te dingen: bij contante betaling zonder reçu bedraagt het slechts €120. Het fragment eindigt met de overhandiging van enige biljetten. Vervolgens komt er een presentator in beeld die aankondigt de voor het leven geschorste signor Simoncini – en niet langer dottor Simoncini, wat in een titellievend land als Italië hard aankomt – eens nader aan de tand te gaan voelen over deze praktijken. Simoncini ontkent echter met een stalen gezicht (‘Non pratico mai‘- Ik praktiseer niet langer), waarop de YouTubefragmentjes deels worden herhaald. Exit Simoncini.

Bilthoven

Ook in Nederland blijkt Tullio actief te zijn (geweest?), met vermoedelijk fatale gevolgen voor een mevrouw met borstkanker die zich in oktober of november 2007 in een Bilthovense alternatieve kliniek een week lang heeft laten inspuiten met zuiveringszout. Haar partner zegt dat de injecties hoogst persoonlijk zijn toegediend door Tullio Simoncini uit Rome, maar deze en de directeur van de kliniek ontkennen dit ten stelligste. Simoncini is weliswaar in die periode in de kliniek aanwezig geweest, maar slechts om ‘advies te geven’. De Inspectie voor de Gezondheidszorg heeft de zaak in onderzoek en heeft alvast een bericht op haar website geplaatst. Daarin wordt kort en bondig gesteld dat natriumbicarbonaat bij kanker niet alleen zinloos maar ook riskant is, ‘omdat de balans van het lichaam bij het toedienen van grote hoeveelheden volkomen ontregeld kan raken.’ Daaraan is nog toegevoegd dat de Inspectie van mening is ‘dat artsen deze behandeling niet moeten toepassen’. Een dergelijke formulering maakt mijns inziens de weg vrij voor niet medisch geschoolde kwakzalvers die in Simonicini’s zouttherapie brood zien.

Het bericht van de Inspectie, bovengenoemd verdacht sterfgeval van najaar 2007 met bijbehorende media-aandacht en de veroordeling door de Italiaanse rechter is de Nederlandse Google-gemeente echter grotendeels ontgaan. Dat leid ik tenminste af uit het grote aantal roosbrillige treffers bij na het intikken van ‘Simoncini’. Bij de Italianen is Simoncini’s populariteit echter tanende. Ik vermoed dat onder andere het televisieprogramma waarin hij wordt ontmaskerd daar debet aan is, evenals de negatieve berichten over hem in een grote krant als de Corriere della Sera.

Eén ding nog: vlak voor het ter perse gaan van dit nummer ontving ik een e-mail met daarin het bericht dat de mevrouw die de aanleiding voor het schrijven van dit stuk is geweest op haar alternatieve schreden is teruggekeerd en inmiddels weer deel uitmaakt van AvL’s lotgenotengroep. Zij was toch geschrokken van de kritische berichtgeving van onze Vereniging en met name van de sterfgevallen. Een apert geval van ‘beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald’.

Een eerdere versie van dit artikel verscheen in het Nederlands Tijdschrift tegen de Kwakzalverij, jaargang 119, nr. 3 (najaar 2008).

Naschrift maart 2010
Andere artikelen over Simoncini op deze site:
De kankertherapie van Dottor Tullio Simoncini uit Rome: Dodelijk bicarbonaat, door Sophie Josephus Jitta en Rob Koene, 19 november 2007
Simoncini revisited, door Rob Koene, 17 februari 2008
Simoncini bij Netwerk: De Italiaanse geschorste arts in een reportage van Netwerk, door Martijn ter Borg, 21 februari 2008
Handelaren in valse hoop, door Frits van Dam, 4 maart 2008
Het korreltje zout van de Stichting Sergio: Financiering van kwak-kankertherapieën, door David Boss, 6 maart 2008
Simoncini-gelovige Jannes Koetsier tegen vaccinatie, door Frits van Dam, 10 november 2009.

Op 24 maart maakte het Arrondissementsparket te Utrecht bekend dat men de zaak ‘Berg en Bosch’ seponeerde. Het ging, aldus het OM, om een 58-jarige patiënte die van 4 tot 7 oktober 2007 met natriumbicarbonaat was behandeld, en op 8 oktober overleden aan een hartinfarct, mogelijk door een verstoorde kaliumhuishouding. Door bicarbonaat kan men een tekort aan kalium krijgen, wat kan worden bestreden met kaliumtabletten, die dan op hun beurt weer tot een overdosis en hartritmestoornissen kunnen leiden. Het OM meende niet voldoende gegevens te hebben om met zekerheid ‘overdosis kalium’ te kunnen vaststellen als indirecte doodsoorzaak en a fortiori niet de bicarbonaatbehandeling als zodanig aan te merken.

Tot zover het persbericht van het OM. Het is elke keer weer schrijnend te moeten vaststellen hoe bijvoorbeeld in het verkeer gedragingen die gevaar op kunnen leveren streng gestraft worden (met mede als gevolg van dit beleid een steeds dalend aantal verkeersslachtoffers), ook als er geen enkele schade is aangericht, terwijl in de geneeskunde nutteloze en gevaarlijke therapieën buiten schot blijven, zelfs nadat er ongelukken gebeurd zijn, als het causale verband achteraf niet honderd percent zeker is. 

Naschrift 2 april 2010

De nabestaanden van Sylvia Trachsler (die op 8 oktober 2007 overleed) willen het er niet bij laten zitten, en zij willen een artikel-12-procedure aanspannen. Dit werd vermeld in de uitzending van Netwerk op 31 maart.

Nieuwsbrief

De Digitale Nieuwsbrief van de VtdK houdt u regelmatig op de hoogte van nieuwe artikelen op deze site.