Tegen Joke D. was twaalf maanden voorwaardelijk geëist, en tegen de artsen vier en acht maanden; voor alle drie met een proeftijd van twee jaar waarin ze zich moesten onthouden van healings en andere genezerij.

De rechtbank volstond met de artsen schuldig zonder straf te verklaren. Ze zouden al genoeg gestraft zijn, bijvoorbeeld door de tuchtrechter. Opmerkelijk is dat dit zo zwaar gewogen heeft, omdat de tuchtrechtspraak volkomen los staat van de strafrechtspraak. Tussen beiden gaat het ‘ne bis in idem’-beginsel immers niet op. Verwacht had mogen worden dat de tuchtrechtelijke uitspraken een ondergeschikte rol bij het strafproces zouden spelen. Voor de artsen geldt bovendien dat zij geen enkel inzicht getoond hebben in het foute van hun daden; René B. noemde de veroordeling van de rechtbank ‘ongefundeerd’ en hij heeft zelfs toen hij al verdachte was een compleet boek geschreven om zijn eigen deugdzaamheid en genialiteit nog eens te adstrueren (zie naschrift bij: Uitspraak Rechtbank Amsterdam Millecam-genezers).

Dat het OM in beroep gaat wat betreft het medium Joke D. is al helemaal begrijpelijk. Het medium heeft geen gelegenheid voorbij laten gaan om haar patiënt duidelijk te maken dat ze geen kanker had en ze moet geweten hebben hoeveel overwicht ze op Millecam had. De rechter heeft alle getuigenverklaringen dienaangaande genegeerd, en een nogal uit de lucht gegrepen hypothese gepresenteerd over Millecams beslissing om af te zien van reguliere behandeling. Voor de rechtbank telde daarnaast zwaar dat er steeds artsen in de behandeling betrokken waren die ‘eindverantwoordelijk’ waren, hetgeen Jomanda’s verantwoordelijkheid lichter zou maken.

Dat argument zou in zijn algemeenheid kunnen gelden, echter de feitelijke situatie behoort de doorslag te geven. De ommezwaai die Millecam maakte van regulier naar alternatief viel samen met de opkomende bemoeienis van Jomanda. Opvallend daarbij is dat de arts waar Jomanda Millecam mee naartoe nam tuchtrechtelijk veroordeeld is vanwege het uit handen geven van de regie; juist Jomanda (en een andere paragnost) bliezen de hoofdtoon met ‘het is geen kanker’ en de arts, ‘die kneep alleen zijn tenen samen’ (verklaarde hij later). Storend in het vonnis is ook dat de argumentatie (plus de bewijsmiddelen) van de zittingen in 2007 en 2008 bij het hof helemaal genegeerd worden. Dit is een betreurenswaardig gevolg van het nog steeds vigerende beginsel dat de rechter naar believen mag selecteren in het bewijsmateriaal.

Professioneel

Het doel van de bezwaarschriften van de VtdK en Skepsis tegen de niet-vervolging van Joke D. cum suis was te bewerkstelligen dat de rechter zich uitspreekt na alle beschikbare gegevens te hebben bekeken en gewogen. Nu zal door de bewonderenswaardige vasthoudendheid van het OM een hogere rechter uitspraak doen.