UitgelichtHet boek “Met het oog op Kackadoris” van Cees Renckens is weer beschikbaar!

Koop hier het boek
Door: Jan Willem Nienhuys | Geplaatst: 25 april 2009

Jomanda wringt zich in bochten

Verdachte Joke D., opererend onder de artiestennaam Jomanda, staat in een nieuwe uitgave van Op gevoel op de band met opmerkelijke uitspraken. “Wie heeft er zwaar lichamelijk letsel toegebracht? Sylvia bij haarzelf door siliconen te laten plaatsen!”

Jomanda wringt zich in bochten

De zittingen van het proces tegen de drie Millecam-
genezers zijn 11, 12, 14, 15 mei 2009 om 9:00 uur in het
Paleis van Justitie, Parnassusweg 220-228, Amsterdam.
Op 22 mei formuleert de officier van justitie de eis, en
op 28 en 29 mei zijn de pleidooien van de verdediging.
De uitspraak wordt op 12 juni verwacht

D. wordt ervan beschuldigd dat zij Millecam misleid heeft. Millecam had haar om hulp gevraagd. In de woorden van D. zelf: ‘Ze zei: “Ik heb heel naar nieuws. Een knobbel in de borst. Zou jij iets kunnen?” ‘ In plaats van haar met alle gezag die ze over Millecam had haar naar een deskundige arts te sturen, is ze zelf doktertje gaan spelen. Eerst besprak ze de opties: ‘Kijk, als ik ooit iets zou krijgen, zou ik ook geen chemo doen. En er zijn een heleboel mensen die geen chemo willen. Er is ook al vaak genoeg in de krant gezet dat bewezen is dat chemo niet helpt. Een onderzoek in Amerika heeft dat ook aangetoond.’ Het is duidelijk waar de vakliteratuur van deze dokter uit bestaat. Haar bezwaar tegen chemo hangt samen met haar diagnose: ‘Chemo neemt de oorzaak niet weg. Als op die plek siliconen zitten en daar zit een ziekte, dan kan die niet weg. Het is iets wat niet in je lichaam hoort. Het houdt de hele circulatie tegen. Kijk: heb je een prop in je neus, dan kan het snot er ook niet uit. Dus dat is gewoon het probleem.’ Dit werd door Millecam kennelijk voor zoete koek geslikt. Dat was niet verstandig, maar het kan haar niet worden aangerekend. Als iemand vertrouwen stelt in een behandelaar, is het de verantwoordelijkheid van de behandelaar om correcte inlichtingen te geven.

Regie
Verdachte D. ging verder dan adviezen geven. Millecam ging op 19 juni 2000 niet naar haar afspraak in het Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis, maar naar de arts H.F. Dankmeijer en wel in gezelschap van verdachte D. Deze Dankmeijer is in hoger beroep levenslang door de tuchtrechter geschorst (net als zijn collega de verdachte B.) omdat hij zich op sleeptouw liet nemen door verdachte D. Ook later werd het hele circus van zouttherapeut Kees Boegem, de helderziende Anne Alons, natuurgenezeres Olga Tompot en Erik Dankmeijer geregisseerd door D.

Verdachte D. schijnt bij recente verhoren eerst ontkend te hebben dat ze ‘geen kanker’ zou hebben gezegd, maar ze had al veel eerder ten overstaan van inspecteur Westerouen van Meeteren het tegenovergestelde beweerd en haar handtekening geplaatst onder een verslag van het gesprek en de inspecteur zelfs gecomplimenteerd met de nauwkeurigheid van dat verslag. Ze verandert nu van tactiek, en valt terug op een eerder verhaal: de siliconen waren de oorzaak, en als je de oorzaak wegneemt gaat het gevolg ook weg. Nu zijn pogingen om wetenschappelijk te bewijzen dat siliconenimplantaten de kans op kanker verhogen op niets uitgelopen. De achterliggende Jomanda-logica is echter ongeveer dat als ergens brand uitbreekt door kortsluiting, men de stroom moet uitschakelen, dan houdt de brand ook wel op.

Geen wroeging
Jomanda geeft nu Sylvia de schuld. ‘Als men zegt dat de oorzaak kanker is, dan blijf ik dat bestrijden. Want kanker is nooit een oorzaak. Er is altijd een oorzaak en een gevolg. … Wie heeft er zwaar lichamelijk letsel toegebracht? Sylvia bij haar zelf door siliconen te laten plaatsen. En de arts die ze erin heeft gezet. Wat wilde ik doen? Het zware lichamelijk letsel eruit halen.’ Deze beschuldiging is ook weer typisch voor wat bij de alternatieven gangbaar is: de zieke wou het zelf en als het verkeerd afloopt is het haar schuld, ze kwam niet op tijd, of ze volgde de bevelen van de goeroe niet goed genoeg op of had de verkeerde mentaliteit enzovoorts. Zelden verneemt men dat zo’n goeroe door wroeging verteerd wordt omdat die zo oerdom is geweest.

In een ding heeft verdachte D. wel gelijk. Er is oorzaak en gevolg. Eén oorzaak wordt gevormd door de adviezen van iemand die zeer goed wist dat ze geen dokter was, maar wel deed alsof, en wel tegenover iemand die onvoorwaardelijk op haar vertrouwde en die haar om hulp gevraagd had. En het gevolg was van een gruwelijkheid die men niet meer voor mogelijk hield in Nederland: ‘Een ernstig vergrote, knobbelige rechterborst die blauw verkleurd was en enkele huiddefecten vertoonde. Er waren sterk vergrote okselklieren aanwezig. Verder waren er longafwijkingen en was een vergrote lever voelbaar.’ Uitwendig was te zien dat de tumor zich tot aan de oksel uitstrekte. Uit röntgenfoto en CT-scan bleek dat de hele rechterborstholte gevuld was met een vaste tumormassa waardoor de patiënt nauwelijks meer kon ademen, en dat er uitzaaiingen in de lever waren. De patiënt had al een maand niet meer geslapen en ze had koorts en opgezwollen armen en benen. Ze was sterk vermagerd (twintig kilo eraf). Iemand had de patiënt wijsgemaakt dat ze kampte met een fusie tussen een bacterie en een schimmel. De arts waar Millecam logeerde (de verdachte K.) had tegen de inderhaast opgetrommelde huisarts alleen iets gemompeld over een gezwel door een infectie. (Zie hiervoor: Het rapport van de Inspectie voor de Gezondheidszorg over Sylvia Millecam.)

Millecam zal vast niet gewenst hebben om zo aan haar eind te komen, maar het gaat niet om de wens van Millecam. Het gaat erom of zulk een behandeling die tot zulke gevolgen leidt, strafbaar is.

De woorden van Jomanda staan op de band, en de uitgetikte Jomanda-tapes zijn toegevoegd aan een nieuwe uitgave van het boek Op gevoel van Alje Kamphuis, dat als een belangrijke bron fungeert voor het Openbaar Ministerie. Over twee weken zal verdachte D. voor de rechter staan.

Jomanda vindt zichzelf héél zielig: ‘En wat ik in acht jaar niet heb moeten lijden.’ Ocharm: er hebben mensen negatief over haar geschreven, dat deden ze vroeger nooit, toch?

De bovenstaande citaten van Jomanda zijn ontleend aan een groots opgemaakt artikel in De Telegraaf van vrijdag 24 april 2009.

Nieuwsbrief
De Digitale Nieuwsbrief van de VtdK houdt u regelmatig op de hoogte van nieuwe artikelen op deze site.

Jan Willem Nienhuys

Gerelateerde artikelen

artikelen - 11 maart 2024

De snelgroeiende religieuze organisatie Frontrunners hanteert nepgenezingen als verdienmodel. Jomanda 2.0 is opgestaan.

artikelen - 07 maart 2024

Dr. Rob Koene, geboren 13 april 1938 te Maastricht is overleden op 4 maart 2024 te Nijmegen.

artikelen - 01 maart 2024

Kapster Marieke van Bakel en biologieleraar biologie Jelmer van Nimwegen behandelen in hun praktijk Het Vierde Pad met ‘dieptepsychologie’ de hele mens.