Encyclopedie: Urinetherapie

In
de injectieversie gaat om een toepassing naar het model van
eigenbloedtherapie, maar dan met de eigen urine; het is
eveneens in het begin van de 20ste eeuw bedacht. Een kuur bestaat uit
een eerste injectie in de spieren van 0,5 ml urine met een drupje
fenol. Dan wordt elke twee tot drie dagen de hoeveelheid opgevoerd
tot 5 ml in stapjes van 0,1 ml. Het zou werken tegen onder andere
allergie. Het is onzin en gevaarlijk als de urine niet steriel is,
bijvoorbeeld bij urineweginfecties en geslachtsziekten. Een recent
(februari 2009) sterfgeval door injectie met urine is dat van
Gabriela
Ascarrunz. Het is niet bekend op welke schaal injecties met eigen
urine thans in Nederland worden toegepast.

Een tweede versie
van urinetherapie is het drinken van de eigen ochtendurine, vaak ter
preventie van ziekte. Een bekende voorstander hiervan is de Indiase
politicus (geen medicus) Morarji
Desai. Een Amerikaanse propagandiste is Martha M. Christy, die
het drinken van eigen urine voor tientallen zo niet honderden kwalen
aanbeveelt. In Nederland prijst de ayurveda-beoefenaar
en classicus Coen van der Kroon (1962) deze methode aan. Zie
ook:
Skeptic Dictionary
over Urine Therapy
Martin Gardner, Urine Therapy, Skeptical
Inquirer,
vol. 23 (6), mei/juni 1999, p.13-15.
Voorlichtingsmateriaal
van de American Cancer Society
En tevens de Engelse Wikipedia.