Encyclopedie: Islamitische geneeskunde

De
westerse geneeskunde dankt veel aan de ‘islamitische geneeskunde’ en
met name aan beroemde medici Rhazes (Muhammad ibn Zakariyā Rāzī,
865-925)
en
Avicenna (Abū
‘Alī al-Ḥusayn ibn ‘Abd Allāh ibn Sīnā, kortweg ibn Sina,
ca. 980-1037)
en
vele anderen, wier boeken, ontdekkingen en instituties doordrongen
tot in Europa en tot bijna de achttiende gangbaar bleven; dat het
werk van Galenus bekend raakte in Europa is ook te danken aan de
islamitische geneeskunde. Een overzicht van de prestaties van de
middeleeuwse islamitische geneeskunde vindt men in een
Wikipedia-artikel.

In
de islamitische landen ontstond echter ook de zogeheten Geneeskunde
van de Profeet, gebaseerd op de gedachte dat wat in de Koran staat
onveranderlijk en zeker is, in tegenstelling tot wat wetenschappers
bedenken, die telkens maar met nieuwe ideeën komen en oude
verwerpen. In de islamitische middeleeuwen werd de klassiek Griekse
geneeskunde van Hippocrates unani
(afgeleid van ‘Ionië’) genoemd; deze unani-geneeskunde
is nog steeds gangbaar in sommige islamitische landen. Voor een
overzicht van de praktijken van islamitische genezers in Nederland
zie de website van Skepsis: Helen
met heilige teksten: Islamitische genezers in Nederland door Cor
Hoffer.