Uren met Houtsmuller IV

Actieblad tegen de Kwakzalverij, december 1999, jaargang 110 nr. 5

“Het boek Niet-toxische tumortherapie maakte op mij als bioloog een degelijke indruk.”
Maarten ’t Hart

Na tot driemaal toe uitstel te hebben aangevraagd en verkregen kwam Houtsmuller op 14 oktober 1999 met zijn ‘memorie van grieven’ tegen het vonnis van 12 mei 1999, waar hem de gevraagde voorzieningen waren gewijzigd. Opvallend is dat Houtsmuller geen gebruik meer maakt van raadsman mr. G.J. Kemper, die hem in mei nog bijstond en die nu nog slechts als procureur optreedt, maar dat hij nu verdedigd wordt door zijn dochter, advocate in het Gooi. Waar de VtdK wel eens amateurisme is verweten, omdat ze zich door een bestuurslid laat verdedigen (een misschien niet eens helemaal onterecht verwijt, maar dat even terzijde) daar maakt Houtsmuller het nu wel helemaal bont door zich door zijn eigen dochter te laten bijstaan. Zou Kemper er geen heil meer in gezien hebben? Wie weet: het moet hem pijnlijk getroffen hebben om eerst – en hij deed het met verve – te hebben moeten betogen dat Houtsmullers zelfgenezing niet een uitzaaiing betrof, maar een tweede kwaadaardige ziekte en korte tijd later te moeten vernemen, dat ook dat gejokt is. Misverstandje natuurlijk en Houtsmuller is inmiddels op zoek naar zijn medisch dossier uit het inmiddels opgeheven Bergweg-ziekenhuis, maar het schijnt vernietigd te zijn.

De memorie van grieven maakt alleen nog bezwaar tegen de uitspraak van de rechter, dat Houtsmuller als kwakzalver en leugenaar betiteld mag worden. De eis tot rectificatie in de vier grote kranten en het verzet tegen de Renckens door Steenhorst (De Telegraaf) in de mond gelegde kwalificatie ‘oplichter’ is ingetrokken.

Over de gebeurtenissen rond de Houtsmuller-klucht vanaf het laatste Actieblad nog enkele nieuwtjes. Waar zijn uitgever lange tijd geweigerd zou hebben om de onjuiste versie van H.’s ziektegeschiedenis te corrigeren kon dat na het proces ineens wel: in het nog leverbare Het Dr Houtsmullerdieet verscheen – overigens tergend langzaam (gedateerd ‘mei 1999′, maar eerst in september ergens waargenomen!) – een inlegvel met correctie van de Grote Leugen. Van advertenties in kranten en dergelijke publiciteit heeft men afgezien en dat terwijl er al zo’n twintigduizend exemplaren in huiskamers en bibliotheken aanwezig moeten zijn! In zijn Het Dr Houtsmuller-dieet wordt als sterk kankerremmend middel Tardolyt aanbevolen. Dit middel bevat aristolochiazuur, een middel waartegen reeds in 1993 in het Geneesmiddelenbulletin werd gewaarschuwd: het kan de nieren vernietigen en zelfs kanker aan de urinewegen veroorzaken. Recent werden vanuit Engeland opnieuw gevallen van ernstige aristolochiavergiftiging gemeld en apotheker De Smet bepleitte in het Pharmaceutisch Weekblad een verbod op het middel.

Wij eisten n.a.v. deze Engelse casuïstiek, dat Bohn Stafleu Van Loghum het betreffende boek nu dan toch maar onmiddellijk uit de handel zou nemen. Per omgaande (21 september 1999) berichtte directeur Snakkers ons echter slechts, dat het boek van een vernieuwd inlegvel zou worden voorzien. Bij het ter perse gaan van dit Actieblad hebben wij het vernieuwde inlegvel nog niet aangetroffen, maar daarvoor zullen ongetwijfeld respectabele redenen zijn.

Intussen heerst er in kringen van Moermanvereniging, niet toxische tumorartsen, KWF en orthomoleculaire zakenwereld grote opwinding en verdeeldheid. Directeur K.W. van de Poll van het KWF moest zich in het NTvG (9 oktober 1999) verdedigen tegen krachtige kritiek van o.a F.L. Meyler, die het KWF bittere verwijten maakte en tegen andere briefschrijvers. Ook Houtsmuller kwam met omslachtige brieven, waarin hij het artikel van Renckens en Van Dam aanviel. Ook in de kwakzalversbladen Arts en Apotheker (5/99) en De Orthomoleculaire Koerier (okt. 99) veel aandacht voor de affaire. In het eerste blad bijval aan het adres van Houtsmuller van Valstar, Harrewijn en Maarten ’t Hart (die wel gek geworden lijkt) en Nieuwenhuis, registeraccountant en auteur van boeken over orthomoleculaire voeding. Deze laatste is overtuigd van de goede afloop van het hoger beroep “gezien de inspanningen die worden getroost voor de verdediging van Houtsmuller, en de kosmische waarheid achter zijn handelen”. (Hier is iemand aan het woord, die zijn nering in gevaar ziet komen of wij moeten ons al sterk vergissen).

Maar het meest komisch is opnieuw Valstar, die in de Koerier van oktober 1999 zijn gram spuit over het ‘ondemocratisch handelen’ van het KWF, maar ook nog appeltjes moet schillen met de eindredacteur van Uitzicht, het blad van de Moermanvereniging, en voorzitter Spinnewijn van diezelfde vereniging. De eenzijdige opschorting van de verspreiding van het boekje Wegen en Afwegen door het KWF is Valstar in het verkeerde keelgat geschoten. Valstar, die achter de rug van het KWF om zijn alternatieve NFK oprichtte, was niet in die beslissing gekend en hij was nog wel medeauteur geweest! Ook een familielid van Houtsmuller, die een ton geschonken had voor de productie ervan, was buiten die beslissing gehouden. Zeer ernstig vond Valstar dat Uitzicht zich gunstig had uitgelaten over het vonnis in de zaak-Houtsmuller en een ingezonden brief erover geweigerd had. Ook voorzitter Spinnewijn, die net als Houtsmuller optrad op het KWF-congres in de RAI, heeft het verbruid: deze voorzitter van de Moermanvereniging (“niet meer dan een simpele leek”, aldus Valstar) was Moerman al jaren geleden afgevallen en dat was nu nog duidelijker geworden. De Moermanvereniging wil haar goede banden met het KWF niet in de waagschaal leggen, zo veel is wel duidelijk. (Men is ook tegen het verraderlijke NFK, waarvan de achtergronden door Renckens in zijn jaarrede werden onthuld) En als Heshusius echt gedacht had dat de ANTTT-artsen hun claim dat zij kanker soms kunnen genezen hadden laten vallen, dan is zij verkeerd aangesloten. De ANTTT zal zich niet meer door het KWF laten doodknuffelen en in 2000 met veel wetenschappelijke gegevens komen om hun therapeutische claims te staven. Aldus Valstar in de Koerier.

In zijn nieuwe boek Betoverde wereld doet ook Dunning een venijnige uitval naar het KWF. Na eerst vastgesteld te hebben, dat in het nauw gedreven kankerpatiënten gemakkelijk in de greep van charlatans kunnen geraken, al of niet met artsdiploma, vervolgt hij even verder (p. 127): “Bij het vijftigjarig bestaan van het Koningin Wilhelminafonds werden zowel de vorderingen van het celbiologisch kankeronderzoek breed uitgemeten als een plaats ingeruimd voor de charlatans en hun misleidende voorlichting, alles in het kader van de hoop op beter”.

Aan prominente geestverwanten ontbreekt het ons dus niet! En het hoger beroep? Dit zal vermoedelijk omstreeks januari 2000 dienen in het Gerechtshof aan de Prinsengracht te Amsterdam. Waarna wij ons hopelijk weer eens op ander zaken kunnen richten.